• Kun je iets vertellen over jouw parcours?

Ik ben nu 48 jaar. Ik ben getrouwd en trotse mama van drie dochters van 18, 16 en 14 jaar.
Ingevolge mijn literair ingestelde belangstelling studeerde ik Romaanse filologie, aangevuld met een baccalaureaat in de filosofie, de aggregatie en een postgraduaat in uitgeverij en boekwetenschappen. Na twee jaar in het buitenland keerde ik terug naar Brussel en werkte ik 15 jaar bij de Europese Commissie, waar mijn taken zich voornamelijk bevonden in de sector van de communicatie van financieringsstrategieën en -programma’s ten dienste van onderwijs, cultuur en burgerschap. Mijn eerste rode draad is transmissie.

In de marge van deze reis komt een handicap via twee deuren mijn leven binnen. Op 17-jarige leeftijd maakte ik via een humanitair project met jeugdbewegingen kennis met de hulp aan zwaar autistische kinderen. Een openbaring en een tweede rode draad ! De volgende 23 jaar worden mijn weekenden en vakanties overheerst door vrijwilligerswerk voor mensen met een handicap. Op deze wijze wordt mijn expertise opgebouwd.
De tweede, meer uitdagende toegangspoort tot handicap werd geforceerd door mijn vader, Jacques Jonet, die een opeenvolging van infecties, amputaties, ziekten en harttransplantaties doormaakte die hem uiteindelijk op 67-jarige leeftijd weghaalden, na meer dan 20 jaar lijden. Statistisch gezien is vader geen uitzondering: een op de vier gezinnen heeft met een handicap te maken en 80% van de handicaps treden pas tijdens het leven op. Maar voor ons was papa uitzonderlijk in zijn strijd, met permanente waardigheid, terwijl hij trouw bleef aan zijn professionele verplichtingen: een voorbeeld voor de tiener en jongvolwassene die ik was. Jaren later, tijdens mijn derde zwangerschap, kregen we de diagnose van een hoog risico op een handicap bij ons kind. Dus hier is een nieuwe familiebeproeving die moet worden overwonnen: welke keuze moet je maken, voor jezelf, voor uw koppel en voor je bestaande broers en zussen? Onze derde dochter is gezond geboren. We danken het leven dat het ons ertoe heeft gebracht onszelf nederig deze vragen te stellen en om de angsten van ouders die getroffen zijn door de handicap van een kind van dichtbij mee te maken.

Op 39-jarige leeftijd nam ik ontslag bij de Europese Commissie om DiversiCom op te richten, de sociale onderneming die ik al 9 jaar leid. In de loop van dit avontuur kwamen daar nog andere mandaten bij. Mijn recente toetreding tot de Raad van Bestuur van de UCLouvain brengt me dichter bij mijn eerste liefde voor onderwijs en jeugd. En door verschillende verantwoordelijkheden binnen stichtingen kan ik gebruik maken van de expertise die ik heb opgedaan bij de selectie, financiering en opzet van projecten, in verschillende sectoren.

• Hoe heb je DiversiCom opgestart?

Het begon allemaal met een droom, gevoed door deze reis. De droom dat elk talent met een beperking zijn rechtmatige plek zou vinden in onze samenleving. En een intuïtie: in België zijn er te veel hindernissen en zijn bedrijven onvoldoende gesensibiliseerd, maar er is zeker voldoende manoeuvreerruimte om ons inclusief vermogen te versterken.

De missie van de vzw is om de toegang tot werk voor mensen met een beperking te vergemakkelijken, op basis van hun vaardigheden en ambities. Wij voeren vier activiteiten uit: jobcoaching voor gehandicapte werkzoekenden, bedrijfsadvies en matching tussen onze kandidaten en onze partnerwerkgevers. En tot slot zorgen wij ervoor dat we hun goede werking en de succesfactoren voor een goed beheerde inclusie meedelen.

Vandaag telt het team negen uitzonderlijk toegewijde medewerkers, 450 ondersteunde werkzoekenden, 250 partnerbedrijven en bijna 1.000 gefaciliteerde arbeidsovereenkomsten. Onze begunstigden bereiken een gemiddelde werkgelegenheidsgraad van 60% terwijl dit op algemeen Belgisch niveau voor dit publiek slechts 35% bedraagt. Elk van de gefaciliteerde contracten wordt ervaren als een grote overwinning, die een persoonlijke en collectieve voldoening genereert die van onschatbare waarde is.

• Wat zijn je plannen?

Op korte termijn zullen we nieuwe initiatieven ontwikkelen om onze diensten aan onze begunstigden en partners te diversifiëren. Tegelijkertijd zullen we de bevindingen en aanbevelingen uit het veld met de nieuwe regeringen delen om de lijnen met hen te blijven verleggen.

Op middellange termijn kijken we ernaar uit om in 2025 tien jaar DiversiCom te vieren. Voor deze gelegenheid is een update van onze impactstudie gepland. En we hopen dat de vernieuwde Waalse overheid de opening van een gewestelijke afdeling zal toejuichen.
Op de langere termijn wil ik ervoor zorgen dat DiversiCom blijft opereren en groeien, ongeacht wat er de komende jaren met de oprichter gebeurt.

• Is het feit dat je tot de adel behoort een troef, een last of een non-issue geweest?

Dit is de eerste keer dat ik met deze vraag geconfronteerd word... In mijn verschillende professionele omgevingen heeft mijn "gewone" familienaam dat waarschijnlijk verhinderd. Daarom zou mijn eerste spontane antwoord op deze vraag zijn: een non-issue.

Maar dat zou een verwaarlozing van mijn familiaal erfgoed zijn. Dit erfgoed gaat terug naar een oude adel aan de kant van mijn moeder, Martine de Bassompierre, en de verheffing in de adelstand van mijn vader op persoonlijke titel door koning Albert II, kort voor zijn vroegtijdige dood. Samen belichaamden mijn ouders het plichtsgevoel en de zin voor dienstbaarheid, loyaliteit en doorzettingsvermogen. En in onze familiale geschiedenis bestaan ondernemende, sociale, diplomatieke en politieke engagementen al generaties lang naast elkaar. Dit is geenszins het alleenrecht van bloedadel. Maar zeker de vrucht van een adel van hart, waarmee ik zeer graag verwant ben. Dit met de totale steun en medeplichtigheid van mijn lieve man, een pijler in ons gezinsevenwicht. Mijn tweede antwoord zou dan zijn: "geen bloedadel zonder hart."

Een troef? Ja, met dankbaarheid wanneer het "netwerk" zich manifesteert om onze missie te ondersteunen. Een last? In geen geval.

• Welke boodschap zou je willen meegeven aan onze leden, vooral de jongere?

Ik voel mij niet geroepen om overal mijn levenslessen te verkondigen.
Maar aan de jongsten die op zoek zijn naar inspiratie of hoop, zou ik willen zeggen:

• Grijp elke gelegenheid aan om te leren en om uit uw natuurlijke schelp te kruipen: reizen en verblijven in het buitenland, sociale ervaringen, ongewone ontmoetingen,... Zij zullen je helpen jouw wortels beter te begrijpen en de persoon te vormen die je wilt worden.
• Volg je intuïtie, luister naar je innerlijke stem als die erop staat gehoord te worden. Als je een passie hebt en interesses, leg ze dan niet het zwijgen op. Maak ruimte voor hen. Je zult er vreugde, vitaliteit en voordeel uit halen.
• Doe je best, maar streef niet naar de individuele perfectie die zich lijkt te willen opdringen. Imperfectie hoort bij het leven. Je ware kracht zal zijn om net zoveel op anderen te vertrouwen als op jezelf en te leren terug op te staan als je valt.

En voor wie besluit een bedrijf te starten, deel ik graag mijn 10 persoonlijke geboden mee, die de afgelopen tien jaar zijn gerijpt. Persoonlijk zijn sommige nog "te verwerven"...