Philippe de Potesta: wat motiveerde u om arts te worden en meer bepaald gynaecoloog-verloskundige? Was het een doordachte beslissing of een passie die u leidde?

Matthieu de Codt:
Het begin van mijn interesse in gynaecologie ontstond tijdens een 2e jaars geneeskunde stage waarbij ik de kans kreeg om aanwezig te zijn bij een bevalling. De gynaecoloog, die getuige is van de eerste kreten van het kind, de medeplichtigheid van de ouders en het welkom van een nieuwkomer, bevindt zich in het hart van de intimiteit van een gezin. Er kwamen echter een paar vragen om dit emotionele moment te doen kantelen:

• Is deze baan verenigbaar met het gezinsleven?
• Hoe te reageren als de opvang van het kind wordt bemoeilijkt?
• Welke positie moeten we innemen in de vele ethische debatten die onze samenleving op haar grondvesten doen schudden?

Na een stage in België en een stage in Congo zei ik tegen mezelf dat ik ervoor moest gaan. Sinds het begin van mijn assistentschap in 2017 is er geen dag voorbij gegaan dat mijn werk voor mij geen zin had.

Ph of P: Denkt u dat uw studie en uw beroep als arts uw persoonlijkheid op een bepaalde manier hebben beïnvloed?

M de C:
Zeer zeker!
Door voor anderen te zorgen, word je geconfronteerd met hun cultuur, sociale klasse en karakter. Naarmate de bijeenkomsten vorderden, kon ik mijn geest openstellen voor al deze factoren om de therapeutische relatie beter te begrijpen.
Als je iemand behandelt, profiteer je van zijn/haar vertrouwen. Het is jouw verantwoordelijkheid om het te verdienen. Dit omvat vele manieren: aanwezig zijn wanneer het nodig is en naar hem/haar luisteren in geval van vragen, jezelf de middelen geven om betere zorg te verlenen (op zoek naar de beste behandelingen, training in de nieuwste technieken) en de nederigheid hebben om uw complicaties en mogelijke fouten te herkennen.
Om het lijden van een andere persoon te begrijpen, moeten we in staat zijn om onszelf te projecteren op wat hij/zij ervaart: bijvoorbeeld bewust worden van een ongemakkelijke houding of een angstaanjagende omgeving in de operatiekamer. Om te voorkomen dat je het lijden bagatelliseert, moet je jezelf voortdurend in vraag stellen zodat je werk geen routine wordt.

Elke dag is het als team dat wij ons ten dienste stellen van mensen. In bepaalde situaties (een heelkundige ingreep, een moeilijke bevalling) is het mijn rol om dit team te verenigen en te managen zodat de uitkomst gunstig is.

Tot slot zou ik willen zeggen dat, om dit alles te bereiken, je aan je wilskracht moet werken en opofferingen moet maken, terwijl je je bewust moet zijn van je grenzen en ook tijd voor jezelf moet maken.

Ph of P: En tot slot, welk advies hebt u, gezien uw ervaring als arts, voor jonge mensen die geïnteresseerd zijn in een carrière in de gezondheidszorg ?

M de C:
Jérôme Lejeune* zei: "Geneeskunde is haat tegen ziekte en liefde voor de zieken." Om in de gezondheidszorg te komen, heb je naar mijn mening nieuwsgierigheid nodig om de ziekte te begrijpen, de ijver om ze te bestrijden en geduld om de effecten ervan te verzachten. Bij het besteden van al zijn energie aan de ziekte, mag de verzorger niet vergeten dat hij voor een persoon zorgt. De zieken liefhebben is als de naasten liefhebben. Sommige zijn vriendelijk en andere minder. Om voor anderen te zorgen, moet men zijn mededogen en nederigheid ten dienste stellen van de patiënt, maar ook de juiste afstand tot de patiënt weten te bewaren.

• Franse arts die de vereniging “Agir Avec” oprichtte voor onderzoek naar trisomie 21.