Philippe de Potesta : Hallo allemaal. Vandaag heb ik het genoegen om te spreken met Sophie Aliénor van de Werve de Schilde die op slechts 26-jarige leeftijd al een zeer mooie academische en professionele carrière achter de rug heeft, waarvan hier de hoofdlijnen zijn! Bachelor in handelsingenieur ICHEC, master in handelsingenieur KU Leuven, bachelor in de wijsbegeerte KU Leuven en tot slot aggregaat hoger secundair onderwijs in de economische wetenschappen ULB. Na twee jaar als Business Analyst bij Isalys en daarna Bright Wolves verliet ze eind 2021 de private sector om les te geven. Ze begon als wiskundelerares aan het Bois Sauvage voordat ze zich aansloot bij het Institut de la Vierge Fidèle om wiskunde en economie te onderwijzen.

Ph.P : Sophie Aliénor, wat was je motivatie om vanuit de privé sector naar het onderwijs over te stappen, want dat is toch helemaal anders ?

Sophie Aliénor :
Hallo Philippe,
Ik ben van nature nieuwsgierig, ik hou ervan om te leren. De schoolwereld past dan ook al sinds mijn vroegste jeugd heel goed bij mij. Ook al was leraar worden in die tijd absoluut geen optie.

Ik begon vol vertrouwen aan mijn studie en volgde een pad dat al goed uitgestippeld was: dat van handelsingenieur. Een pad dat, zo werd mij beloofd, "alle deuren opent". De eerste deur die deze studies voor mij openden was consultancy. Deze eerste baan voldeed aan veel van mijn eisen: ik wilde een baan die me intellectueel stimuleerde, een baan waarin ik problemen moest oplossen, nadenken over oplossingen, anders moest denken over concepten. Helaas had ik, zoals in veel eerste banen, een idee dat niet overeenkwam met de realiteit: geconfronteerd met taken die meer operationeel waren dan verwacht, moest ik me realiseren dat mijn professionele verwachtingen niet volledig werden ingelost. Het was de tijd van COVID, we werkten 100% van thuis uit, er was een avondklok, we werden snel geïsoleerd en dat woog zwaar op mij. Dit was mijn eerste bewustwording: ik had een baan nodig met mensen, veel mensen (en zo weinig mogelijk Excel).

Omdat ik een beetje verdwaald was, heb ik mij verdiept in de zin van werk. Ik wilde begrijpen welke plaats de maatschappij en mijn omgeving hadden gereserveerd voor werk en ook welke plaats ik die wilde geven. Ik wou begrijpen waarom sommigen zich identificeren met hun werk, terwijl anderen het professionele en privéleven strikt scheiden. Ik las veel, dacht veel na, praatte veel en uiteindelijk, heel verrassend, tijdens een gesprek ontstond het idee: ik wou leraar worden.

Dit idee, eenmaal uitgedrukt, stond in mij gegrift als vanzelfsprekend. Voor het eerst begreep ik wat bedoeld wordt met "deuren openen". Ik kon mezelf in de toekomst projecteren, ik zag ongelooflijk veel concrete kansen voor mij opengaan. Ik heb echter nogal wat moeite moeten doen om de stereotypen te doorbreken die ik over dit milieu had opgebouwd. Inderdaad, mijn ervaring leerde me dat dit beroep zelden lof kreeg en ik denk dat ik onbewust dacht dat ambitieus zijn en mijn opvatting van "slagen in het leven" niet verenigbaar waren als leraar. Maar uiteindelijk werden in het onderwijs de meeste van mijn behoeften vervuld: een intellectuele uitdaging, een menselijk beroep, een rol van overdracht van kennis, een job waar privé- en beroepsleven verenigbaar zijn (zelfs als het onderscheid tussen de twee moeilijker is, vind ik). Dit jaar begin ik aan mijn tweede jaar lesgeven en ik ben nog steeds zeker van mijn keuze.

PhP : Ik neem aan dat je je na zorgvuldige overweging moest aanpassen aan de vaardigheden die nodig waren om les te geven in vergelijking met de vaardigheden die je nodig had in de privésector.

S.A :
Uiteraard zijn er verschillende eisen tussen de privé sector en het onderwijs. Ik denk dat de meest interessante eis, zelfdiscipline is. In de privésector werken we vaak in een team, met een hiërarchie die toezicht op ons houdt. Als docent ben je veel meer aan jezelf overgelaten. Natuurlijk werken we ook als een team - dit is nodig, omdat de hoeveelheid werk die gedaan moet worden veel te groot is voor één persoon, vooral in het begin - maar uiteindelijk, als we onze cursus slecht hebben voorbereid, is het alleen voor de (niet altijd erg geïnteresseerde) ogen van 25 tieners dat wij het zullen moeten redden. De notie van hiërarchie is veel subtieler. Wij hebben weinig verantwoording af te leggen, behalve aan ons eigen geweten op het einde van het jaar, wanneer wij onszelf ervan kunnen overtuigen dat wij onze studenten inderdaad goed hebben voorbereid op het volgende jaar.

PhP : En tot slot ben ik benieuwd of je opleiding filosofie je in staat stelt om met je studenten in dialoog te gaan door ze uit het keurslijf van sociale netwerken en van Google los te rukken, dat hun gemoedstoestand zo fel beïnvloedt?

S.A :
Dit is in ieder geval een ambitie die ik mezelf heb gesteld. Dit jaar ben ik blij dat ik meer tijd heb om met mijn studenten te discussiëren en hen te kunnen aanzetten tot reflecties over deze onderwerpen. Ik ben me ervan bewust dat deze sociale netwerken voor mijn studenten niet veel goeds doen. Op een leeftijd waarop we onszelf veel in vraag stellen, waar we onze identiteit opbouwen, is het ingewikkeld om dagelijks geconfronteerd te worden met ’perfecte’ levens zoals die op deze netwerken worden gepresenteerd. Bovendien, als ik op mijn 26ste moeite heb om niet afhankelijk te zijn van netwerken en mijn smartphone, zeg ik tegen mezelf dat het op mijn 13de bijzonder ingewikkeld zou geweest zijn om grenzen te stellen en een beredeneerd gebruik te hebben. In de klas bespreken we dat, we doen activiteiten, we nodigen soms externe mensen uit om over uit de hand gelopen toestanden te praten. We proberen ook sommige ouders te waarschuwen wanneer we overmatig gebruik bij hun kind opmerken, maar uiteraard blijft onze impact beperkt. Ik geef hen dus stof tot nadenken en ik hoop dat dit te zijner tijd vruchten zal afwerpen.

PhP : Rest mij enkel nog u hartelijk te bedanken voor het beantwoorden van mijn vragen en ik wens u een heel gelukkig schooljaar!