Ph de P: Marie, waarom hebt u na het afronden van uw masteropleiding gekozen om uzelf te overtreffen in plaats van te genieten van een aangename en ontspannende vakantie?

Marie de Wasseige: De keuze voor dit project, dat sommigen een beetje gek leek, was een lang gekoesterde droom voor mij. Na een week kriskras over de GR65 te hebben gewandeld met vriendinnen en met mijn zus een deel van het Spaanse traject te hebben afgelegd, voelde ik het verlangen om mij alleen op dit magisch pad te wagen. De droom om te voet voor de imposante kathedraal van Santiago de Compostela aan te komen werd een belangrijke stap vooraleer mijn professionele leven aan te vangen.

Toen ik eenmaal was afgestudeerd, wilde ik even afstand nemen en reflecteren over mijn dagelijkse leven, mij in het onbekende storten en mij blootstellen aan mijn eigen limieten om mezelf beter te leren kennen.

Naar de hoofdstad van Galicië vertrekken was voor mij heel logisch, want deze uitdaging beperkt zich niet alleen tot een fysische test. Deze uitdaging omvat ook persoonlijke, culturele en spirituele dimensies. De pelgrim loopt in de richting van iets, en het is deze zoektocht die mij aantrok !!

Ph de P: Er is al zoveel gesproken en geschreven over de Camino de Santiago. Waarom heb je dan mijn verzoek voor dit interview meteen aanvaard?

M de W: Om volop te getuigen over deze ervaring zou het mij minstens evenveel uren kosten als de uren die ik op de Camino heb doorgebracht. Met dit kort gesprek hoop ik een klein deeltje van de ervaren emoties en van de vele onderweg geleerde lessen over te brengen. Ik heb uw verzoek aanvaard in de hoop dat anderen, die deze droom ook in zich hebben, de eerste stap durven zetten. Deze stap is het nemen van de beslissing om het huis te verlaten, uit je comfortzone te komen en op reis te gaan.

Ph de P: En welke persoonlijke les heb je uiteindelijk meegenomen uit dit mooie project dat tot een goed einde gebracht werd ?

M de W: Op 14 juni om 7 uur ‘s ochtends woonde ik de mis bij, gevolgd door de zegening van de pelgrims in de prachtige kathedraal van Le Puy-en-Velay in de Haute-Loire. Op het einde van de viering vraagt de bisschop zoals elke dag naar de herkomst van de zeventig aanwezige pelgrims. Sommigen kwamen uit de Verenigde Staten en zelfs uit Australië. Ik was zeer verrast. Wat zoeken ze op dit Europese pad?

Elke nieuwe ochtend biedt aan de pelgrim zijn deel van kansen, maar ook van vragen. Als ik op pad ga, weet ik nooit waar ik die nacht zal slapen. Het leert me los te laten en vertrouwen te hebben terwijl ik me laat leiden door de rood-witte markeringen van de GR65 in Frankrijk en door de gele pijlen in Spanje. De fysieke beperkingen van het pad vereisen een zekere mate van materiële soberheid.

Tijdens deze 58 dagen wandelen had ik enkel een rugzak van 6 kg als enige bagage en verbleef ik in bescheiden hostels, soms zonder elektriciteit. Deze armoede stelde mij in staat om mij te concentreren op het essentiële: menselijke relaties. Inderdaad, de momenten van delen, de gezellige avonden rond een eenvoudige maaltijd en de geest van wederzijdse hulp hebben een diepe indruk op mij nagelaten: de fundamentele aandacht van de pelgrim is gericht op de ’ander’ in plaats van op zichzelf of op wat materieel is.

Elke kilometer is een les. Door systematisch de ene voet voor de andere te zetten, leer ik mezelf beter kennen en word ik mij bewust van mijn sterke en zwakke punten. Twee plaatsen in het bijzonder blijven in mijn gedachten hangen als uitdagingen die zowel fysiek als psychologisch moeten worden overwonnen. Allereerst leert het oversteken van de Pyreneeën me nederigheid. Deze steile klim waarmee je de Col de Ronceveaux kunt bereiken, leert me dat, wanneer je grootse en mooie dingen wil bereiken, je jouw eigen ritme moet respecteren om zo blessures te voorkomen.

Dan leert de fameuze Meseta hoogvlakte, beroemd om haar lange eentonige paden, mij doorzettingsvermogen. Als ik ze binnenstap, is de zon meedogenloos en schaduwen zijn zeer zeldzaam in dit bijna woestijnlandschap. Dit stuk van het pad, dat zich uitstrekt over meer dan 200 kilometer, leert mij dat elke stap die ik zet, mij dichter bij het doel brengt dat ik nastreef, dat ik ondanks alles vooruit moet, zelfs als het pad lang en eindeloos lijkt. Eenmaal aangekomen voor de majestueuze kathedraal van Santiago, realiseer ik mij dat alle kleine moeilijkheden van het pad volkomen onbeduidend worden in het licht van deze prachtige prestatie!

Tijdens deze reis doorkruis ik een prachtige natuur: Aubrac, Lozère, Gers, Baskenland, Rioja, Castilla y León en tenslotte Galicië, bijzonder mooi in mijn ogen. En toch zijn het meer de ontmoetingen op het pad die ik me altijd zal blijven herinneren!

Na twee maanden stappen denk ik dat ik beter begrijp waarom pelgrims van zo ver komen: de Camino is "een buitengewoon pad voor gewone mensen" en ik raad het iedereen aan!

Ph de P: Rest mij nog alleen dit aangename gesprek af te sluiten door u te danken, Marie de Wasseige, en u het allerbeste te wensen voor het begin van uw professionele carrière.